سالها از شهادت جانگداز دختر پيامبر، حضرت زهرا ميگذشت.

حضرت علي(ع) پس از فاطمه با امامه (دختر زادة پيامبر اكرم) ازدواج كرده بود.

امّا با گذشت بيش از ده سال از آن داغ جانسوز، هنوز هم غم فراق زهرا در دل علي(ع) بود.

براي خاندان پيامبر، سرنوشتي شگفت رقم زده شده بود. بني هاشم، در اوج عزّت و بزرگواري،

مظلومانه مي‏زيستند. وقتي علي(ع) به فكر گرفتن همسر ديگري بود، عاشورا در برابر ديدگانش بود.

برادرش «عقيل » را  كه در علم نسب‏شناسي وارد بود و قبايل و تيره‏هاي گوناگون و خصلتها و

خصوصيّتهاي اخلاقي و روحي آنان را خوب مي‏شناخت  طلبيد. از عقيل خواست كه:

برايم همسري پيدا كن شايسته و از قبيله‏اي كه اجدادش از شجاعان و دلير مردان باشند تا

بانويي اين چنين، برايم فرزندي آورد شجاع و تكسوار و رشيد.

پس از مدّتي، عقيل زني از طايفة كلاب را خدمت اميرالمؤمنين(ع) معرفي كرد كه آن

ويژگي ها را داشت. نامش «فاطمه»، دختر حزام بن خالد بود و نياكانش همه از دليرمردان

بودند. از طرف مادر نيز داراي نجابت خانوادگي و اصالت و عظمت بود. او را فاطمة كلابيّه

مي گفتند و بعدها به «امّ‏البنين» شهرت يافت، يعني مادرِ پسران، چهار پسري كه به‏دنيا آورد

و عبّاس يكي از آنان بود.

عقيل براي خواستگاري او نزد پدرش رفت. وي از اين موضوع استقبال كرد و با كمال افتخار،

 پاسخ آري گفت. حضرت علي(ع) با آن زن شريف ازدواج كرد. فاطمة كلابيّه سراسر نجابت

و پاكي و خلوص بود. در آغاز ازدواج، وقتي وارد خانة علي(ع) شد، حسن و حسين « بيمار بودند.

او آنان را پرستاري كرد و ملاطفت بسيار به آنان نشان داد.

گويند: وقتي او را فاطمه صدا كردند گفت: مرا فاطمه خطاب نكنيد تا ياد غمهاي مادرتان

فاطمه زنده نشود، مرا خادم خود بدانيد.

ثمرة ازدواج حضرت علي با او، چهار پسر رشيد بود به نامهاي: عبّاس، عبدالله، جعفر و عثمان،

كه هر چهار تن سالها بعد در حادثة كربلا به شهادت رسيدند. عباس، قهرماني كه در اين روایت

از او و خوبي‏ها و فضيلتهايش سخن ميگوييم، نخستين ثمرة اين ازدواج پر بركت و بزرگترين

پسر امّ البنين بود.

فاطمة كلابيه (امّ البنين) زني داراي فضل و كمال و محبّت به خاندان پيامبر بود و براي

اين دودمانِ پاك، احترام ويژه‏اي قائل بود. اين محبت و مودّت و احترام، عمل به فرمان قرآن بود

 كه اجر رسالت پيامبر را «مودّت اهل بيت» دانسته است. او براي حسن، حسين، زينب و امّ كلثوم،

يادگاران عزيز حضرت زهرا، مادري مي‏كرد و خود را خدمتكار آنان مي‏دانست. وفايش نيز به

اميرالمؤمنين شديد بود. پس از شهادت علي(ع) به احترام ان حضرت و براي حفظ حرمت او،

شوهر ديگري اختيار نكرد، با آن كه مدّتي نسبتاً طولاني (بيش از بيست سال) پس از آن

حضرت زنده بود.

ايمان والاي امّ البنين و محبتش به فرزندان رسول خدا چنان بود كه آنان را بيشتر از

فرزندان خود، دوست مي‏داشت. وقتي حادثة كربلا پيش آمد، پيگير خبرهايي بود كه از كوفه و

كربلا مي‏رسيد. هركس خبر از شهادت فرزندانش مي‏داد، او ابتدا از حال حسين(ع) جويا مي‏شد

و برايش مهمتر بود.

عبّاس بن علي(ع) فرزند چنين بانوي حق شناس و بامعرفتي بود و پدري چون

علي بن ابي طالب(ع) داشت و دست تقدير نيز براي او آينده‏اي آميخته به عطر وفا و گوهر

ايمان و پاكي رقم زده بود.

ولادت نخستين فرزند امّ البنين، در روز چهارم شعبان سال 26 هجري در مدينه بود.

تولّد عباس، خانة علي و دل مولا را روشن و سرشار از اميد ساخت، چون حضرت مي‏ديد

در كربلايي كه در پيش است، اين فرزند، پرچمدار و جان نثار آن فرزندش خواهد بود و

عباسِ علي، فداي حسينِ فاطمه خواهد گشت.

وقتي به دنيا آمد حضرت علي(ع) در گوش او اذان و اقامه گفت، نام خدا و رسول را

بر گوش او خواند و او را با توحيد و رسالت و دين، پيوند داد و نام او را عباس نهاد.

در روز هفتم تولّدش طبق رسم و سنّت اسلامي گوسفندي را به عنوانِ عقيقه ذبح كردند

و گوشت آن را به فقرا صدقه دادند.

آن حضرت، گاهي قنداقة عبّاس خردسال را در آغوش ميگرفت و آستينِ دستهاي كوچك

او را بالا مي‏زد و بر بازوان او بوسه مي‏زد و اشك مي‏ريخت. روزي مادرش امّ البنين

كه شاهد اين صحنه بود، سبب گرية امام را پرسيد. حضرت فرمود: اين دستها در راه كمك

و نصرت برادرش حسين، قطع خواهد شد؛ گريهء من براي آن روز است.

با تولّد عبّاس، خانة علي(ع) آميخته‏اي از غم و شادي شد: شادي براي اين مولود خجسته،

و غم و اشك براي آينده‏اي كه براي اين فرزند و دستان او در كربلا خواهد بود.

عبّاس در خانة علي(ع) و در دامان مادرِ با ايمان و وفادارش و در كنار حسن و حسين

« رشد كرد و از اين دودمان پاك و عترتِ رسول، درسهاي بزرگ انسانيت و صداقت و

 اخلاق را فرا گرفت.

تربيت خاصّ امام علي(ع) بي‏شك، در شكل دادن به شخصيت فكري و روحي بارز و

برجستهء اين نوجوان، سهم عمده‏اي داشت و درك بالاي او ريشه در همين تربيتهاي والا داشت.

روزي حضرت امير(ع) عبّاسِ خردسال را در كنار خود نشانده بود، حضرت زينب

هم حضور داشت. امام به اين كودك عزيز گفت: بگو يك. عبّاس گفت: يك. فرمود: بگو دو.

عباس از گفتن خودداري كرد و گفت: شرم مي‏كنم با زباني كه خدا را به يگانگي خوانده‏ام

دو بگويم. حضرت از معرفت اين فرزند خشنود شد و پيشاني عبّاس را بوسيد.

استعداد ذاتي و تربيت خانوادگي او سبب شد كه در كمالات اخلاقي و معنوي، پا به پاي رشد

جسمي و نيرومندي عضلاني، پيش برود و جواني كامل، ممتاز و شايسته گردد.

نه‏تنها در قامت رشيد بود، بلكه در خِرد، برتر و درجلوه‏هاي انساني هم رشيد بود.

او مي‏دانست كه براي چه روزي عظيم، ذخيره شده است تا در ياري حجّت خدا جان نثاري كند.

او براي عاشورا به دنيا آمده بود.

اين حقيقت، موردتوجّه علي(ع) بود، آنگاه كه مي‏خواست با امّ البنين ازدواج كند.

وقتي هم كه حضرت امير در بستر شهادت افتاده بود، اين «راز خون» را به ياد عبّاس آورد

و در گوش او زمزمه كرد.

شب 21 رمضان سال 41 هجري بود. علي(ع) در آخرين ساعات عمر خويش،عبّاس

را به آغوش گرفت و به سينه چسبانيد و به اين نوجوان دلسوخته، كه شاهد خاموش شدن

شمع وجود علي بود، فرمود: پسرم، به زودي در روز عاشورا، چشمانم به وسيلة تو

روشن ميگردد؛ پسرم، هرگاه روز عاشورا فرا رسيد و بر شريعة فرات وارد شدي،

مبادا آب بنوشي در حالي كه برادرت حسين(ع) تشنه است.

اين نخستين درس عاشورا بود كه در شب شهادت علي(ع) آموخت و تا عاشورا

پيوسته در گوش داشت.

شايد در همان لحظات آخر عمر علي(ع) كه فرزندانش دور بستر او حلقه زده بودند و

نگران آينده بودند، حضرت به فراخور هر يك، توصيه‏هايي داشته است. بعيد نيست كه

دست عبّاس را در دست حسين(ع) گذاشته باشد و عبّاس را سفارش كرده باشد كه:

عباسم، جان تو و جان حسينم،  در كربلا! مبادا از او جدا شوي و تنهايش گذاري!

عبّاس، نجابت و شرافت خانوادگي داشت و از نفسهاي پاك و عنايتهاي ويژة علي(ع)

و مادرش امّ البنين برخوردار شده بود. امّ البنين هم نجابت و معرفت و محبّت به

خاندان پيامبر را يكجا داشت و در ولا و دوستي آنان، مخلص و شيفته بود. از آن سو نزد

اهل بيت هم وجهه و موقعيّت ممتاز و مورد احترامي داشت. اين كه زينب كبري پس از

عاشورا و بازگشت به مدينه به خانة او رفت و شهادت عبّاس و برادرانش را به اين

مادرِ داغدار تسليت گفت و پيوسته به خانة او رفت و آمد مي‏كرد و شريك غمهايش بود،

نشانِ احترام و جايگاه شايستة او در نظر اهل‏بيت بود.

ادامه دارد ...

 

 

 

در اینکه شهربانو در چه تاریخی از ایران به مدینه انتقال یافته و به همسری امام حسین (ع) در آمده،

سه نظریه ی مشهور وجود دارد:

1) از برخی منابع استفاده می شود که اسارت شهر بانو و رسیدن وی به مدینه، در زمان خلافت

عمر صورت گرفته است.

۲) گروهی می نویسند که این موضوع در دوره ی عثمان بوده است.

3) برخی هم بر این عقیده اند که موضوع یاد شده ، در عصر خلافت امیر المومنین (ع) تحقق یافته است.

به هر حال این سه نظریه وجود دارد که هر سه قول در زیر آورده می شود:

الف) حضرت امام محمد باقر (ع) فرمود: چون دختر یزدگرد را نزد عمر آوردند،

دختران مدینه برای تماشای او سر می کشیدند. هنگامی که وارد مسجد شد، از پرتو صورتش

مسجد درخشان گردید.( کنایه از این که اهل مسجد از قیافه و جمال آن بانو شادمان و متعجب شدند.)

عمر به او نگاه کرد. دختر، رخسار خود را پوشاند و گفت: اف بیروج بادا هرمز!

(یعنی: وای! روزگار هرمز سیاه باد!) عمر گفت: این دختر، مرا ناسزا می گوید؟! ]

و خواست او را اذیت کن[  . امیر المومنین علی (ع) به عمر فرمود: تو این حق را نداری.

به او اختیار بده خود، مردی از مسلمانان را انتخاب کند و در سهم غنیمتش حساب کن

( منظور این که مهرش را از سهم بیت المال آن مرد حساب کن). عمر به او اختیار داد.

 دختر بیامد و دست خود را روی سر حسین (ع) گذاشت. امیر المومنین به او فرمود: نام تو چیست؟

گفت: جهان شاه. حضرت امیر (ع) فرمود: بلکه شهربانویه باشد. سپس به حسین فرمود: یا حسین!

از این دختر بهترین شخص روی زمین برای تو متولد می شود، و علی بن الحسین از او متولد گشت.

علی بن الحسین (ع) را ابن الخیرتین ( یعنی پسر دو برگزیده) می گفتند،

زیرا برگزیده خدا از عرب، هاشم بود و از عجم، فارس بود.

ب) در عیون الاخبار الرضا (ع) ،   از حضرت رضا (ع) ، روایت شده است که

عبدالله بن عامر کریز چون خراسان را فتح نمود، دو دختر یزدجرد بن شهریار را نزد

عثمان بن عفان فرستاد و او یکی را به امام حسن (ع) و دیگری را به امام حسین (ع) بخشید.

هر دو بانوی بزرگوار، بعد از تولد فرزندشان از دنیا رحلت کردند. در بحار آمده است که این قول،

 به صواب نزدیکتر است و بعید نیست که عمر در روایت اول،  تصحیف (خطا در نوشتن و خواندن)

عثمان باشد.

ج) شیخ مفید در کتاب ارشاد آورده است: امیر المومنین (ع) حریث بن جابر حنفی را در سمت

مشرق حکومت، جایی بداد. پس حریث دو تن از دختران یزدجرد را برای آن حضرت (ع) فرستاد.

پس حضرت علی (ع) شاه زنان را به پسرش حسین (ع) بخشید و دیگری را به محمد بن ابی بکر

بخشید و از آن زن قاسم پسر محمد بن ابی بکر به دنیا آمد. در این خصوص ذکر قول مسعودی خالی

 از لطف نیست. وی می نویسد:

جریان جهانشاه (شهربانو) و خواهرش این بود که این دو خواهر در زمان عمر بن خطاب اسیر شدند.

آنان را نزد عمر آوردند. عمر دستور داد آنان را برای فروش عرضه نمایند! ولی امیر المومنین علی (ع)

از این عمل جلوگیری کرد و فرمود: دختران پادشاهان را نباید در بازارها فروخت. آنگاه علی (ع)

زنی از انصار را دستور داد تا دست آن دو خواهر را گرفت و در میان مجلس مهاجر و انصار گردانید

و آنان را برای ازدواج عرضه کرد. اول کسانی که وارد شد امام حسن (ع) و امام حسین (ع) بودند.

پس آن دو بزرگوار ایستادند و خطبه آنان را برای خودشان خواندند. آن دو خواهر هم گفتند:

ما غیر از شما کسی را قبول نمی کنیم. در مورد زمان ازدواج امام حسین (ع) با شهربانو

مشهور آن است که این ازدواج بین سالهای 35 و 36 هجری صورت گرفته است.

بنا بر آنچه که ذکر شد می توان به این نتیجه رسید که شهربانو پس از فتح ایران به دست سپاه اسلام ،

به صورت اسیر وارد مدینه شد. در مدینه با انتخاب خود، با امام حسین(ع) ازدواج کرد.

در مورد این که آیا این ازدواج در عصر خلافت عمر، عثمان و یا امیر المومنین علی (ع) رخ داد،

هر سه قول گفته شده است. ولی با توجه به اینکه امام سجاد(ع)، نخستین فرزند شهربانو،

در سال 38 هجری، در زمان خلافت علی (ع) متولد شد، به احتمال قوی، این ازدواج در عصر

خلافت عثمان یا در عصر خلافت علی (ع) واقع شده است، زیرا بعید است که امام حسین (ع)

بیش از ده سال شوهر شهربانو باشد ولی از او دارای فرزند نگردد.

لازم به ذکر است که در کتاب جلاءالعیون آمده است: قبل از آن که مدائن به دست مسلمانان بیفتد،

شهر بانو در خواب دید که حضرت رسول (ص) به همراه امام حسین (ع) داخل خانه او شد و

ایشان را برای حضرت امام حسین (ع) خواستگاری نمود و به او تزویج کرد. شهربانو گفت:

چون صبح شد، محبت آن امام (ع) در دل من جا کرد و پیوسته در خیال آن بزرگوار بودم.

چون شب دیگر به خواب رفتم، حضرت فاطمه (س) را در خواب دیدم که نزد من آمد و اسلام

را بر من عرضه کرد و من در خواب به دست آن حضرت (س) مسلمان شدم، پس فرمود:

لشکر مسلمانان بزودی بر پدر تو غالب خواهند شد و تو را اسیر خواهند کرد و به زودی

به فرزند من حسین خواهی رسید و خدا نخواهد گذاشت که کسی دست به تو رساند تا آنکه

به فرزند من برسی. حق تعالی نیز مرا حفظ کرد که هیچ کس به من دست نرسانید تا آن

 که مرا به مدینه آوردند. چون امام حسین (ع) را دیدم، دانستم همان است که در

خواب با حضرت رسول (ص) نزد من آمده بود و رسول خدا(ص) مرا به عقد او در آورده بود،

به این سبب او را اختیار کردم.

تا اینجا داستان آشنایی این دو بزرگوار تمام شد. اما در مورد ولادت حضرت سجاد(ع) انشاالله

در روز ولادت ایشان خواهم نوشت.

فردا اگر خدا بخواهد در مورد حضرت عباس خواهم نوشت.

پس تا فردا خدا نگهدار راستی سلام

اعیاد شعبانیه هم مبارک

 

 

شهر بانو، بانویی بزرگوار از دودمان شاهان، مادر زین العابدین (ع) است. این بانوی بزرگوار

در میان زنان مسلمان از جایگاه والایی بر خوردار است، زیرا او از جمله زنان بزرگ عصر خود

بلکه در طلیعه ی بزرگ بانوان مسلمان بوده است. این بانوی بزرگوار ، افتخار مادری

امام زین العابدین (ع) و نه تن از امامان معصوم (ع) از نسل او را دارد. از دیگر فضائل

این بانو می توان به صفات روحی و جلالت شهربانو اشاره کرد. در میان صفات روحی این بانو،

برجسته تر از همه: عفت، پاکی، کمال، آداب بلند و تیزهوشی اوست، به خاطر همین ویژگی های

فراوان، خصال نیکو و صفات کریمه ی او بود که امام علی (ع) به تزویج آن بزرگوار با

فرزندش امام حسین (ع) اقدام نمود و به او نظر لطف و احسان داشت. افزون بر صفات روحی و

مکارم اخلاقی، این بانو از جمال ظاهری و صورت نیکویی نیز بر خوردار بود.

چنانکه  برخی از محدثین و مورخین آورده اند: هنگامی که دختر یزدجرد بن شهریار را آوردند و

وارد مدینه شد، تمام دختران مدینه به تماشای جمال او بیرون آمدند و چون داخل مسجد شد،

مسجد مدینه از پرتو نور روی او روشن گردید. اکثر مورخان در حسن و جمال حضرت  شهربانو

اتفاق نظر دارند. درباره این بانوی گرامی نوشته اند که: شاه زنان، شهربانو، از بهترین زنان

عالم عصر خویش بود. همچنین گفته اند که ایشان دارای فضائل زیادی بود. یکی دیگر از مورخان

در مورد شهربانو می نویسد: خداوند تبارک و تعالی ، ائمه مهدیین (ع) را از امام حسین (ع) و از

دختر کسری قرار داده است، نه از دیگر زنانش.

براستی که خداوند منان، این بانوی بزرگوار را مورد الطاف و عنایت خاص خود قرار داد و

این فضیلت را به او ارزانی داشت که مادر بزرگوار امام زین العابدین (ع) و جده ی طیبه ی گرامی

ائمه طاهرین (ع) باشد که آنان کلمه توحید را بر روی زمین بر افراشتند.

خلاصه مطلب اینکه، این بانو به صفات برجسته ای آراسته شد که از آن میان:

 

1)      نسب پر فروغ آن بزرگوار است که نواده ی کسری و از نسل پادشاهان است.

2)      این بانو همسر سرور آزادگان و سالار شهیدان، امام حسین (ع)، است.

3)      وی مادر امام زین العابدین (ع) است.

4)      مادربزرگ ائمه ی طاهرین است، یعنی امامانی که از نسل امام زین العابدین می باشند.

5)      وسیله ارتباط مقدس بین عرب و فارس است. آری، این جهات، شرف و بزرگی بیشتری بر

شرافت و عظمت ذاتی وی افزوده است.

 

 

شهربانو از دیدگاه امام علی (ع) و امام حسین (ع)

 

امام علی (ع) به شهربانو محبت خاصی داشت و این به خاطر ایمان و عقل فراوانش بود و اخباری

از آن حضرت (ع) به جا مانده است که بیانگر فضیلت این بانوی بزرگوار است. از جمله آن خبر ها ،

اخبار زیر می باشد:

 

الف) در اصول کافی هم روایت شده است که حضرت علی به امام حسین (ع) فرمود: ای حسین !

این سعادتمند را نیکو محافظت بنما  و به او نیکی و احسان کن، زیرا از او فرزندی متولد می گردد

که پس از تو بهترین اهل زمین خواهد بود.

ب) امام علی (ع) به کسانش خبر داد که شهربانو مادر پاکی برای ائمه ی طاهرین (ع) خواهد شد

و همچنین فرمود: او مادر اوصیاء و ذراری پاک است.

حضرت علی (ع) به خاطر همانند بودن شهربانو به مریم کبری او را مریم نامیدند.

امام حسین (ع) برای همسر خود شهربانو ، احترام و توجه بسیار قائل بود و او را بر دیگر

زنان خود مقدم می داشت. این بانوی بزرگوار در حمایت و زیر سایه ی امام (ع) از حرمت و

احترام خاصی بر خوردار بود، تا آنجا که ناز و نعمت های زمان سلطنت پدرش را از یاد برد.

به قول سید عبدالعزیز سید الاهل که می نویسد: امام حسین(ع) به قدری از تعلیمات اسلامی به

وی آموخت که کاخهای مداین را فراموش کرد.

 

ادامه دارد ...

قسمت بعد:

روایتی درباره ازدواج شهربانو با امام حسین (ع)

این پست رو فردا میذارم منتظر باشید ...

 

 

نام: شهربانو (اسامی دیگری نیز ذکر شده)

لقب: شاه زنان و ...

نام پدر: یزدگرد

نام مادر: (به روایتی) ماه آفرین

ملیت: ایرانی

تاریخ وفات (به روایتی) پانزدهم شعبان سال سی و هشت هجری

نام همسر: حضرت امام حسین

تعداد فرزندان: یک پسر ( حضرت امام سجاد (ع))

محل دفن: مدینه (البته کوفه هم ذکر شده)

 

مختصری از زندگی نامه بی بی شهربانو (س)

بنا به قول مشهور، مادر امام سجاد (ع) به نام شهر بانو، یکی از دختران یزدگرد سوم

(آخرین پادشاه ساسانی) بود.

در کتاب منتهی الامال نیز آمده است که علیا مخدره شهربانو،

 دختر یزدجرد بن شهریار بن پرویز بن هرمز بن انو شیروان پادشاه عجم بود... .

در مورد نام ایشان نامهای بسیاری عنوان شده چون: سلامه، سلمه، غزاله، ام سلمه، بره،

جهان بانویه، جهان شاه، حرار، خوله، سلافه، سلامه، سلمه، سادره، شاه زنان، شهر بان،

شهر بانو، شهر بانویه، شهر ناز ، فاطمه، مریم، و سیدة النساء ذکر شده است.

در سال 21 هجری، سپاه ساسانی در جنگ نهاوند از مسلمانان شکست سختی خورد.

پس از جنگ نهاوند حکومت ساسانی تسلط خود را بر سرزمین ایران از دست داد و

ملک ساسانی تکه تکه شد و تکلیف هر شهر به دست مرزبانان افتاد. برخی در برابر

مسلمانان به جنگ می پرداختند و بعضی تسلیم می شدند و به پرداخت مالی گردن می نهادند.

چهارده سال برای بسته شدن دفتر امپراطوری بزرگ ایران، زمان بسیار کوتاهی است.

انهدام حکومتی که بر نیمی از جهان حکم می راند. و این امری عجیب و غیر قابل تصور بود.

یزدگرد ساسانی، در جنگ با مسلمانان شکست خورد و عاقبت در مرو به دست آسیابانی

به قتل رسید و دختران او به مدینه روانه گشتند. در مورد زمان و نحوه اسارت شهربانو و ورود

وی به مقر حکومت اسلامی، روایات چندی وجود دارد. بحث تفصیلی این روایات در پستهای

آتی خواهد آمد.

شهر بانو پس از فتح ایران به دست سپاه اسلام، به صورت اسیر وارد مدینه شد و 

در مدینه با انتخاب خود، با امام حسین ازدواج کرد. این بانو دارای فضایل و مکارم اخلاقی

والایی بود و بعلاوه از جمال ظاهری عالی نیز بر خوردار بود. ازدواج وی با امام حسین را

بین سالهای 35 و 36 هجری قمری دانستند. حضرت علی (ع) در مورد شهر بانو به

امام حسین فرموده بود: ای حسین ! این بانوی پسندیده را به خوبی محافظت کن و به او نیکی کن!

چرا که بزودی از او فرزندی متولد می گردد که پس از تو بهترین اهل زمین خواهد بود.

پس از ازدواج این دو بزرگوار، سر انجام در سال 38 هجری قمری، حضرت سجاد (ع)

در شهر مدینه دیده به جهان گشود. بنا بر قول مشهور، این بانوی بزرگوار در هنگام تولد

تنها فرزندش، حضرت سجاد (ع) از دنیا رفت و پس از او، یکی از زنان امام حسین (ع)

عهده دار محافظت و نگهداری از امام سجاد (ع) شد. این نا مادری چنان  در حق امام سجاد (ع)

نیکی کرد که امام (ع) به پاس احترام و قدر دانی از محبتهایش او را مادر خطاب می کرد.

 

 

این هفته پستهای جالبی دارم

قراره از " بی بی شهربانو " بنویسم!.

ما معمولا از زندگی ائمه خبر داریم

اما فکر نمی کنم زیاد در مورد نحوه آشنایی امام حسین و

بی بی چیزی بدونید!.

وا۳ همین

قراره از این موضوع مطلب بذارم.

مطمئنم خوشتون میاد!.

شاید خوندنش باعث بشه اون اختلاف نظری که بین

عرب و عجم

هست برطرف بشه!.

و از این اختلافها خجالت بکشن!.

پس منتظر و گوش به زنگ باشید!.

شاید نتونم همه رو خبر کنم. لطفا دوستان گلم کمکم کنید و

به بقیه دوستان اطلاع بدید!.

به خصوص اونا که لینکن!.

تویی هم مصطفی و هم محمد

تو را در آسمان نامند احمد

تو کانون صفا مرد یقینی

تو عین رحمه العالمینی

عید مبعث بر مسلمانان به ویژه علی دوستان مبارک

 

امشب سخن ازجان جهان بایدگفت

توصیف رسول انس وجان بایدگفت

در بعثه بعثت رسول خاتم

تبریک به صاحب الزمان بایدگفت !

عید بر شما مبارک

راستی دوستان پس فردا آخرین جمعه ماه رجبه دعای طول عمر یادتون نره توی پستهای قبل هست

یادتون باشه بهتره تا قبل از غروب آفتاب بخونید

 

بازم عید  رو بهتون تبریک امیدوارم لحظات خوشی رو سپری کنید ، دعا فراموشتون نشه

حسابی محتاجم به دعا ، از هفته جدید هم انشاالله هرروز آپم مطالب جالبی دارم که مطمئنم واستون جالبه

با ترجمه قرآن کریم به زبانهای اروپایی ، طبعا اشتیاق مردم به شناخت پیامبر اسلام (ص) بیشتر شد،

به ویژه که نویسندگان اروپایی، به اشتباهات پیشینیان خود ، در مورد قضاوت های نادرست شان

در مورد جهان اسلام و پیامبر و قرآن کریم، علنا اعتراف کردند و در آثار خود نشان دادند نه تنها

این دین مقدس و پیامبر عظیم الشان آن بر حق اند، که بسی بالا تر از آنند که اینان درباره شان به

قضاوت بنشینند و رأی بدهند. آثار بی شماری که در این زمینه در کشورهای اروپایی، بویژه انگلیس،

فرانسه و آلمان چاپ و منتشر شده، گواه این ادعاست که از آن میان، تعدادی از این آثار به زبان فارسی

نیز ترجمه شده و خوانندگان ایرانی نیز با آنها آشنایند که  از آن میان، بویژه به نظر ما کتاب ارزنده

" عذر تقصیر به پیشگاه محمد و قرآن " تالیف " جان دیون پورت " انگلیسی، ترجمه آقای "

سید غلامرضا سعیدی " که توسط شرکت انتشار چاپ شده و در سال 1338 به عنوان

کتاب برگزیده سال انتخاب گردید، " عایشه بعد از محمد " تالیف " کورت فریشلر " آلمانی،

ترجمه " ذبیح الله منصوری " و همین کتاب " محمد پیغمبری که از نو باید شناخت " را نام برد.

 به تصور ما ، کتاب " محمد پیغمبری که از نو باید شناخت " از جمله آثاری است که درباره

پیامبر اسلام (ص) نوشته شده است و من در این بخش لازم می دانم یاد آور شوم در بین

نویسندگان اروپا- امریکایی " کنستان ویرژیل گئو ریکو " نیز یکی از کسانی است که راجع به

زندگانی حضرت محمد (ص) به تحقیق و مطالعه پرداخته و حاصل آن را به صورت کتاب به عاشقان

پیامبر (ص) و پیروان را او ارائه کرده است.

" کنستان ویرژیل گئو ریکو " که به عنوان عضو وزارت خارجه رومانی به عالیترین مقامات دنیایی

رسیده بعد از استقرار رژیم کمونیستی در آن کشور ، به فرانسه مهاجرت کرده ، به عنوان

یک نویسنده – نویسنده آثاری چون دومین شانس، خانه پترو وارا و ... –

 به شهرت جهانی دست یافته و مظاهر دنیایی را رها کرده، به کسوت روحانیان مسیحی در آمده

 تا به بندگان خدا خدمت کند،  به نظر ما، برای نوشتن این کتاب بایستی دچار انقلاب روحی و

وجدانی بزرگی شده باشد  و بی شک در نتیجه همین تحول روحی ست که در میابد پیامبر اسلام (ص)

 به عنوان یک انسان ، فرستاده خدا و راهبر است چه شخصیت بزرگ و شگفت انگیزی دارد و به

همین جهت است که احساس می کند زمانی فرا رسیده که نه تنها اروپائیان و مسیحیان، که همه

مردم دنیا باید تاریخ زندگانی پیامبر اسلام (ص) ، راه طولانی، سخت و پر مشقت ، فداکاری ها و

از خود گذشتگی های آن حضرت، آگاه شوند و بکوشند به دور از پیشداوری های مغرضانه و

قضاوت های غیر منصفانه که زاییده تبلیغات شوم دشمنان اسلام بوده و هست، آن بزرگوار را

از نو بشناسند.

" ویرژیل گئو ریکو " برای نوشتن کتاب خود از قرآن کریم، سیره پیامبر اکرم، کتاب های معتبر

 تاریخ اسلام بهره گرفته و جابجا ، از آنها در متن خود استفاده می کند، تا در عمل نشان دهد تاریخ

اسلام و زندگانی پیامبر آن همه اش مستند است و مسلمانان وقایع را روز به روز یاداشت کرده اند،

به عکس مورخان مسیحی و غیره که تا چند  قرن پیش، به ذکر دقیق تاریخ اهمیت نمی دادند.

"پایان"

 

خورشید اسلام، دین حق، طلوع کرد. محمد (ص) ظهور کرد، تا از اعماق تیرگی های قرون،

از قلب همه ستمها و بی عدالتی ها، به اراده پروردگار یکتا، با صدای  رسای خود،

در آن برهوت خاموشی و درد، در گوش انسانها بخواند:

یا ایها الناس، انا خلقناکم من ذکر و انثی و جعلناکم شعوبا و قبایل لتعارفو ان اکرمکم عند الله اتقیکم.

و به این ترتیب به همه مردم جهان، از عرب و غیر عرب اعلام کند: ای مردم،

ما شما را از مرد و زن آفریدیم و به صورت ملتها و قبایل در دنیا قرار دادیم ، تا با شعار آزادی،

برابری و برادری انسانهای تحت ستم را از سلطه جباران و ستمگران برهانید و

چنین نیز شد و به زودی تعالیم آن حضرت، همراه با آیات جهانبخش قرآن کریم، نه تنها جزیرة العرب،

که سرزمینها ی دیگر را نیز به لرزه درآورد. مردم در هر جا، این صدا را شنیدند، به گوش گرفتند،

به خاطر سپردند، اندیشه کردند و ایمان آوردند، چنانچه دیری نگذشت که در پرتو قرآن

و تعالیم پیامبر (ص) اقوام و ملل گوناگون در زیر پرچم اسلام ، به شکل یک ملت در آمدند،

 در کشوری که اقیانوس اطلس در غرب،تا اقیانوس کبیر را در بر گرفت.

و این انفجار در تاریخ بود و هست، زیرا دین اسلام، جهان را دگرگون ساخت و

این بزرگترین انقلاب در زندگانی انسان ، در طول تاریخ بود و هست.

به این دلیل، در تاریخ بشریت هر روز بر فصل زندگی محمد (ص) و شرح تعالیم او می افزاید

و هرگز این ورق کهنه نمی شود.

 

ادامه دارد ...

 

ها اینک محمد (ص) مردی که هیچ شخص دیگری در صفات و مقام به رتبه او نرسید،

و هیچ کس در مناقب بلندی که وی را برای چنین رسالتی آماده کرد، همدوش او نشد.

اما تا محمد (ص) رسالت خود را اعلام کند، جهان همچنان غرق در ظلمت و تاریکی است.

انبوه خلق های ستمدیده، در سراسر جهان، در وحشت و اضطراب به سر می برند. این عصر،

 نیز در آتش بیداد و ستم و فساد و تباهی می سوزد، همان فساد و تباهی ای که از دورانهای پیش،

چون میراثی شوم، به این زمان رسیده و جان میلیونها انسان سرگشته و عاصی را به لب رسانده

است. نه،! دیگر حتی دین ها هم نمی توانند پناهگاه این مردم باشند، که این دین ها ، به انحراف

کشیده شده اند وبا آنچه پیامبران پیشین آورده اند، زمین تا آسمان تفاوت دارند.

دین یهود ملعبه دست کاهنان سود جو و دنیا پرست است.

دین مسیح نردبان ترقی آباء کلیسا و شاهان و امیران

و دین زردتشت پوسیده و به انحطاط کشیده شده و ابزار سرکوبی مردم،

در وقتی که پیروان پیامبران راستین گذشته، این چنین در زیر چرخ حکومتهای فاسد

و نا لایق خود له می شدند، تکلیف بت پرستان معلوم است ... .

همه در انتظار وقوع معجزه اند، سراسر جهان در التهاب این انتظار می سوزند.

اگر جز این است چرا در آن شب فرخنده  که محمد (ص) قدم مبارکش را به این جهان نهاد،

و کاینات را غرق در نور کرد، مردمانی که در سرزمینهای دور و نزدیک، در آفاق خود این

نور خیره کننده را مشاهده کردند، آن را به ولادت رهایی بخش نجات دهنده منسوب کردند؟؟؟ .

 

 

سلام دوستان همینطور که می دونید خرامان، خرامان داریم به بعثت برگزیده و خاتم نبیین

محمد مصطفی (ص) نزدیک میشیم.

به مناسبت این روز فرخنده تصمیم دارم یه کتاب ارزشمند به نام

"محمد پیغمبری که از نو  باید  شناخت ... " رو بهتون معرفی کنم.این کتاب

نوشته "کنستان ویرژیل گئوریکو" و ترجمه "ذبیح الله منصوری" هست.

این کتاب مقدمه جالبی داره که در تاریخ ۱۵ آبان ۱۳۷۶ به قلم "زبیده جهانگیری (شبنم)"

نوشته شده که قصد دارم گزیده ای از اون رو براتون بذارم تا شما هم لذت ببرید.

امیدوارم این کتاب رو تهیه کنید و از خوندنش لذت ببرید.

"به راستی که محمد (ص) پاک ترین، بهترین، گران بها ترین و گرامی ترین گوهر صدف هستی است.

در پاک ترین دودمان ها،  از پاکیزه ترین گوهر ها، با پاک ترین سیرتها، چشم به جهان گشوده ،

در قلب صحرا، زیر آسمانی صاف و روشن، در دامانی پاک رشد کرده و به جوانی رسیده،

در پرتو اندیشه و جهان بینی اجداد بزرگوارش (حضرت اسماعیل (ع) فرزند ابراهیم (ع) )

از شرک و بت پرستی بیزاری جسته و در ضمیر آگاه و بیدار خویش به وحدانیت خدای

 یگانه – همان ایمان و اعتقادی که ابراهیم (ع) به فرمان پروردگار به تبلیغ آن مامور شده بود-

ایمان آورده، در غایت زیبایی جمال، به کمال معنوی رسیده ، با حسن اخلاق و رفتار،

راستی و درستی گفتار و کردار، پاکی و نجابت و صداقت و امانت خود، در سالهای زندگی،

احترام و علاقه و اطمینان مردم شهر و دیارش را جلب کرده و به مرحله ای ، به مقامی،

به فرازی قدم نهاده که تنها، آری! فقط تنها او می تواند پای بگذارد، که پس از آن، اوج است،

بالا...بالا و بالاتر و این همان جاست ... جایی که از آغاز خلقت تا پایان جهان ،

تنها اوست که می تواند و توانسته در آن قرار گیرد، مکان مقدسی در زمین و در زمان

که تنها او شایستگی رسیدن به آن را دارد ... و اینک ... آن انفجار عظیم و شگفت، ا

نفجار در زمان و مکان، انفجار نور، انفجار نار، انفجار عشق و انفجار ...

آن صدای غیر قابل توصیف و : إقرأ باسم ربّک الذی خلق (سوره مبارکه علق- آیه 1) .

محمد (ص) از جانب خداوند به رسالت برگزیده شده است و این ، لحظه نورانی-

حضور جبرئیل و فراخواندن این آیه مبارک- و ابلاغ فرمان خدا به بندگانش،

آنان را به راه حق، راه خدا، دین اسلام فرا بخواند."

منتظر ادامه این متن در پستهای بعدی باشید ...

 

 

سلام خوش آمدید  

اول از همه ولادت امام محمد نقی (ع) رو بهتون تبریک میگم، شیعیان عیدتون مبارک

و بعد اینکه  قصد دارم به مناسبت ولادت مولود کعبه یه زندگینامه تقریبا مفید و مختصری

از این بزرگوار بذارم احتمالا هر روز آپ می کنم با من همراه باشید. ممنون از همراهیتون...

در ضمن دیروز توی برنامه نیمروز شعر جالبی در مورد حضرت علی خونده شد که

می خوام توی این پست براتون بذارم، البته یکی دو کلمه اش رو فراموش کردم،

 اونایی که برنامه دیروز رو دیدن کمکم کنن که  تیکه های گم شده این پازل رو پیدا کنم.

این شما و این شعر زیبا به روایت امیر مرشد:

 

هرجا روم ز حب علی گفتگو کنم

هرجا رسم ز نام علی جستجو کنم

شهدم دهی به لب نزنم جز به نام او

زهرم  دهی به عشق او ....

گویم یک حدیث از .... مصطفی

با آن مشام اهل ولا مشکبو کنم

روزی نبی خدا به حضور زهرا رسید و گفت

اول خوش است از گل روی تو بو کنم

پرسید حال دختر و بوسیدش آنچنان

یعنی که تو را ز باغ بهشت آرزو کنم

زهرا شکسته خاطر و آشفته حال گفت

ای جان فاطمه، چه خوش است شکوه ی دل با تو روبرو کنم

ز چه باد  ز ابن عم نامی نبرده ای که از نفست بوی او کنم

فرمود علتی است در این کار، دخترم ز من مرنج

کاری کنم، اراده نمایم نکو کنم

چون از سفر آمده و وضویی نداشتم

حاشا که ذکر نام علی بی وضو کنم

خوش گفت منزوی، نظری گر کند علی

از اشک شوق، نیک و بدم شستشو کنم

 

من که خیلی شیفته این شعر شدم، انشاالله شما هم خوشتون اومده باشه.

 

 

درضمن خواهشی داشتم و اون اینه که در نظر خواهی این وب شرکت کنید در بخش نظرات دلیل انتخاب گزینه مورد نظر رو بگید تا بدونم از چیه این

 و حتما ، حتما

وب خوشتون اومده و ازچی خوشتون نیومده  و در بهتر شدن این وب کمکم کنید.

                                                                     با تشکر مدیریت وبلاگ

 

نام و القاب امیر المومنین (ع)

 

 سومین معصوم و اولین امام شیعیان، امیر المومنین، امیرعوالم وجود است.

 نام مبارکش علی است و کنیه های آن حضرت : ابو الحسن، ابوتراب و ابوالحسن.

 برخی از القاب مبارک او عبارت اند از: مرتضی، اسدالله، ولی الله، الوصی،

سید الوصیین، یعسوب الدین (پادشاه بزرگ دین)، قائدالغُُُرالمحجِِلین، صدق الاکبر،

 فاروق الاعظم، قسیم النار و الجنه، حیدر و امیر المومنین.

 پدر بزرگوار آن حضرت، ابوطالب که گفته اند نام اصلی او عمران بود،

 از بزرگان قریش و حامیان جدّّّی پیامبر بوده.

 مادر گرامی او فاطمه بنت اسد است که در دوران کفالت و سرپرستی حضرت ابوطالب

 از پیامبر، این بانوی بزرگوار خدمات فراوانی به آن حضرت نمود و به همین دلیل ،

پیامبر اکرم او را چون مادر خود می دانست.

همه مورخان ولادت با سعادت آن حضرت را ۳۰ سال بعد از واقعه فیل (عام الفیل) و

 در ۱۳ ماه رجب، آن هم در درون کعبه دانسته اند. البته برخی میلاد مسعود آن امام را

 هفتم یا هفدهم یا ۲۳ شعبان ذکر کرده اند که مشهورترین مورخان،

معتبرترین تاریخ را همان ۱۳ رجب دانستند.

 منبع:زندگینامه ۱۴ معصوم (ع). نسیم محمد (ص).

گرد آورنده : علی دانشور

 

 

 عنوان پست بعدی " ^{پیامبر (ص) مربی حضرت علی (ع)} "

 

 

 چنانچه مایل به دنبال کردن این سیره هستید

 

 

 هرکه بی محابا به مردمان، آن گوید که نخواهند

 درباره اش آن گویند که ندانند.

                                      امام علی (ع)

سلام دوستان 

پیشاپیش ولادت حضرت علی رو بهتون تبریک می گم... 

آقایون عزیز نوبتی هم که باشه نوبت شماست

پدرای بزرگوار، شوهرای محترم، آقا پسرای آقا منش روزتون مببببببببارک

امیدوارم در پناه خدا و زیر سایه آقا علی مرتضی (ع) موفق و موید وسرفراز باشید و آبروی مردانگی رو نبرید... و مرد باشید

 

قرار بود توی این پست دعای آخرین جمعه ماه رجب رو بگم که ۱۱ سال

به عمر اضافه می کنه ...

اما دیدم تا اون موقع خیلی وقت داریم ،آخرین جمعه رجب ۱۰ تیر هست

واسه همین تصمیم گرفتم این مطلب رو هفته دیگه بذارم و تا پنجشنبه که

روز مرد هست مطالب مناسبتی بذارم

قبوله!!!!!!! 

این گلا تقدیم شما...

 

 

 

سلام دوستان ببخشید اگر دیر آپ کردم ...

 

آخه چند روزیه سیستمم مشکل پیدا کرده و الان از سیستم خونه داییمه که دارم

آپ میکنم در هر حال  حلول این ماه پر برکت رو بهتون تبریک میگم ...

و امیدوارم که به حرمت این ماه عزیز هر حاجتی که دارید اجابت بشه

فردا روز آرزو هاست فردا رو از دست ندید من رو هم از دعای خیرتون

فراموش نکنید...

از اعمال این روز گفته شده این روز رو  روزه بگیرید و بین نماز مغرب و

عشا ۶ نماز ۲رکعتی بخونید به صورتی که در هر رکعت یک مرتبه حمد ، ۳

 مرتبه انا انزلنا ، دوازده مرتبه قل هو الله می خوانی و چون از نماز فارغ شدی

 ۷۰ مرتبه اللهم صل علی محمد النبی الامیِِّ و علی اله پس به سجده می روی و

 ۷۰ مرتبه سُبُّوحُْ قُدَُّوسُّّ ربُُّّ الملا ئکة و روح پس سر از سجده بر میداری و

 ۷۰ مرتبه رَِبِّّ اغفِر وارحَم وَتَجاوَز عَما تَعلَمُ اِنَّّکَ  اَنتَ العَلبُّّ الاعظَمُ

پس باز به سجده می روی و ۷۰ مرتبه می گویی

سُبُّوحُْ قُدَُّوسُّّ ربُُّّ الملا ئکة و روح پس حاجت خود را طلب

 می کنی انشاالله براورده خواهد شد.

 

از اعمال دیگر در طول این ماه

 خواندن ۱۰۰۰ مرتبه لا اله الا الله و خداوند برای او صد هزارحسنه

و بنا فرماید  برای  او صد شهر در بهشت.

همچنین ۱۰۰۰ مرتبه استغفر الله ذاالجلال و الاکرام من جمیع الذنوب و الاثام

تا خدای رحمان او ر ا بیامرزد ...

همچنین در روز های جمعه ۱۰۰ مرتبه قل هو الله احد بخواند تا برای او نوری

باشد در قیامت که او را به بهشت بکشاند...

هر کس در روز جمعه چهار رکعت نماز بخواند بین نماز ظهر و عصر در

هر رکعت یک مرتبه حمد ، هفت مرتبه آیت الکرسی و پنج مرتبه قل هوالله احد

و ۱۰ مرتبه استغفرُ الله الذی لا اله الا هو و اسئلُهُ التوبة حق التعالی برای او

از روزی که این نماز را خوانده تا روزیکه بمیرد

هر روز ،روزی هزار حسنه و عطا فرماید او را به هر آیه که خوانده شهری

در بهشت ازیاقوت سرخ و به هر حرفی قصری در بهشت از در سفید و به او

تجویز فرماید حورالعین وراضی شود از او و نوشته شود از عابدین و ختم فرماید

 برای او سعادت و مغفرت ...

و همچنین سه روز پنجشنبه و جمعه و شنبه  را روزه بگیردخداوند برای او

ثواب نهصد سال عبادت بنویسد ...

                                                منبع گنج های معنوی ۲

 

البته فکر کنم توی مفاتیح هم باشه

توجه توجه...

آخرین جمعه ماه رجب رو فراموش نکنید...

دعایی داره که به سبب اون ۱۱ سال به عمرتون اضافه می کنه البته

توی کنجهای معنوی ۱ داره اما من توی پست بعدی میذارم هم خودتون

و هم عزیزانتون یادتون نره که بخونید ...